ترین ها در مناظره ها

ترین ها در مناظره ها*

جعفر مرادی شهدادی یکی از نویسندگان خوش ذوق هرمزگانی کتابی دارد به نام «ترین های استان هرمزگان» در این کتاب به اولین و آخرین و بهترین و زیباترین انواع مواردی که خاص استان هرمزگان است اشاره می کند. البته ایشان بود که روز ملی خلیج فارس را مطرح کرد اما طرحش مصادره شد. در هر صورت کاربرد واژه ی «ترین» برای یک استان و ظرفیت های آن قابل پذیرش است ولی برای یک دولت و کارکردهایش آن هم در سطح جهانی نه فقط قابل قبول نیست بلکه امکان پذیر هم نیست. خصوصا کشوری از جنس جهان سوم که در دریای عقب ماندگی نسبت به جهان اول و دوم دست و پا می زند. البته حرکت به سوی پیش و برداشتن موانع و رفع مشکلات به صورت تدریجی و بهتر کردن اوضاع اجتماعی و اقتصادی در قالب آمار و ارقام کشوری قابل قبول و پذیرفتنی است ولی برای اثبات مدعا، در قیاس با دیگر کشورها و جهان هستی، نیازمند ارائه ی گزارش از سوی نهاد های بین المللی است.

پسوند «ترین» در ادبیات فارسی به اولین و برترین درجه از یک امر دلالت و گاه رابطه و نسبت بین دو چیز را مشخص می کند. یعنی وقتی یک فرد ادعا می کند که مثلا من بهترین کارگردان هستم به معنای این است که در میان افراد موجود و مطرح در کشور، در میان جمعی از هنرمندان شرکت کننده در یک همایش یا جشنواره او دارای مقام نخست شده است.

هر چند تعیین مقام نخست هم در میان حتی افراد شرکت کننده در مسابقه با اما و اگرهای فراوان روبه روست. از این رو اگر نسبت به کاربرد این پسوند در مسابقات و کنگره ها دقت نشود برگزارکنندگان مسابقه حسب معیارهای موجود در تعیین و انتخاب برترین فرد با اعتراضاتی مواجه می شوند.

از نظر معناشناسی و معرفت شناسی ما در جهان نسبیت ها زندگی می کنیم و ادعای برترین و بهترین برای هر امری با مشکل معرفتی مواجه است. کشف نظریه ی نسبیت توسط انشتاین در فیزیک نوین به عنوان بزرگترین پدیده ی شناختی قرن نشان از وجود نسبیت در جهان هستی دارد و اندیشه ها را هم شامل می شود. خلاصه این که ما در هر انتخاب و اعلام نام و یا کارکردی با این مشکل مواجه خواهیم شد که با چه چیزی و بر اساس کدام معیار سنجش شده است. و این خود یک نکته ی معرفت شناسی است.

از این رو عنوان «ترین» برای یک دولت گزاف به نظر می رسد و با گاف های بسیار همراه است. و واکنش های فراوانی را به دنبال دارد. این گونه ادعاها در نگاه اخلاقی معصوم نمایی است. به این که فردی نه فقط به خطای خود اعتراف نمی کند بلکه ادعای عصمت در حوزه ی عمل می کند و این ایده متأثر از توهم در مقام نظر است.

در جهانی که همه چیز به صورت شفاف و روشن قابل دریافت است این ادعاها قابل پذیرش نیست ما در دهکده ی جهانی مک لوهان به سر می بریم واژه های چون پاک ترین، سالم ترین، بهترین، سرافرازترین و ترین های دیگر برای کارکرد دولت و ملت، سخنی بس گزاف و از سر توهّم است. ما در جهان نسبیت ها به سر می بریم و زیباترین تعبیر در باره ی ارائه ی یک گزارش بهتر شدن نسبت به گذشته خود و جامعه است.

این که همه ی دولت های پیشین خیانت کار و خطاکار بودند ولی دولت چهارساله ی احمدی نژاد پاک ترین دولت است از جمله ادعاهای گزافی است که بر فرض صحت، نفی حاکمیت نظام جمهوری اسلامی و رشادت های امام خمینی(ره) و یاران اوست.

دروغ و عوام فریبی تا این حد که کارهای گذشته را انکار می کنند و همه ی پیشرفت ها را به خود نسبت می دهند. هیچ وقت یادم نمی رود در جلسه ای با حضور سیاسیون استان، استاندار وقت هرمزگان جناب آقای شیخ الاسلامی در ضمن سخنان ادعا کرد که در مدت یک سال از عمر دولت نهم و حضور من در استان فساد مالی در ادارات دولتی به صفر رسیده است. یعنی از نظر اداری ما سالم ترین و پاک ترین استان کشور هستیم و هر فردی یک مورد گزارش خلاف را بیاورد من به او جایزه می دهم ولی تاکنون یک نفر به من مراجعه نکرده است. یکی از دوستان گفت: هر کسی که در جایگاه شما نشسته همواره همین ادعا را داشته است ولی این خلاف واقع است. من گفتم: جناب آقای استاندار این سخن یک ادعا بیش نیست چرا که منبع خبری شما اداره ی کل بازرسی است که از میان کارمندان ادارات نماینده ای جهت بررسی وضعیت مالی و فساد همان اداره معرفی می شود و او برای حفظ موقعیت شغلی خود هم که شده است گزارشی علیه آن اداره ارائه نمی دهد. از طرفی اگر شما توانسته اید به مدت یک سال فساد ریشه دار جهان سومی که در کتاب «زنده باد فساد» دکتر ربیعی به آن پرداخته است از بین برده باشید، چیزی جز خیالبافی و توهم نیست و من مواردی سراغ دارم که به شما می گویم و از شما جایزه دریافت می کنم.

چگونه می توان فساد ماندگار و ریشه دار حتی در سطح جامعه خود را یک شبه و با یک فوت معجزه آسا خشکاند؟ پیامبر اسلام(ص) با آن همه تلاش نتوانست تمام رسوم جاهلیت را از کشور عربستان آن روز محو کند لذا برخی از تحلیلگران تاریخی یکی از علل بروز نبردهای پس از رحلت پیامبر را ناشی از رسوخ ایده ها و سنت های جاهلی در میان مردم می دانند تا آنجا که سید قطب فساد و نظام حاکم بر قرن بیستم را به جاهلیت پیش از اسلام تشبیه کرد. در هر صورت از فسادهای مالی در ادارات و ارگان های دولتی را می توان کاست ولی نمی توان خشکاند و این ادعایی بس گزاف است.

رئیس جمهور در مناظره ها دولت خود را بهترین و سالم ترین و پاک ترین دولت در طول تاریخ معرفی می کند. آیا این سخن گاف و گزاف نیست؟ مگر ممکن است این ادعا را داشت و با این همه اعتراض و اشکال مواجه شد؟ و همه را دشمن خود و انقلاب و اسلام پنداشت؟ معصوم نمایی از بدترین امور اخلاقی است.

آیا با بزرگ نمایی دولت کنونی و سیاه نمایی دولت های پیشین ما به نفی نظام نمی پردازیم؟ آیا مخالفان دولت از موافقان آمریکا و اسرائیل هستند؟ بیان هر گونه شاخص پیشرفت سبب سربلندی و سرافرازی ملت ایران است اما وقتی دو هفته پیش بانک مرکزی نرخ تورم را 25 درصد اعلام می کند ولی اکنون می گویند این رقم به 16 درصد رسیده است آیا این دهن کجی نیست؟

آیا می توان مشکلات جامعه ی خود را نادیده گرفت و به دنبال مدیریت جهانی بود و الگوی مدیریتی خود را به 60 کشور جهان اعلام کرد بدون آن که یکی از این کشورها معرفی شود؟

-------------------------

* منتشر شده در ندای هرمزگان چهارشنبه 20 خرداد 1388

+ نوشته شده در یکشنبه چهاردهم آبان ۱۴۰۲ ساعت 21:48 توسط عباس فضلی  |