تب فلسفی

الگوی اخلاقی مناظره* در فلسفه ی اخلاق مفهومی به نام «معصوم نمایی» وجود دارد که معنایش این است که فردی نه فقط خطا نمی کند بلکه نمی پذیرد که خطا کرده است. حال آن که انسان ذاتا گناهکار است و هیچ فردی نمی تواند ادعا کند که من خطا نمی کنم. اشتباه یک امر انسانی است. پیامبران و امامان هم به رغم این که دارای عصمت هستند ولی به ظلم نفس خود اعتراف کرده اند. چنان که در باره ی آدم و حوا آمده است ظلمنا انفسنا و حضرت موسی(ع) ظلمت نفسی گفته است و پیامبر اسلام(ص) لیغان قلبی سر داده است و حضرت امیر(ع) در دعای کمیل ظلمت نفسی حضرت موسی را به زبان آورده است. مفسراندینی در کاربرد این جملات در دعاها دو گونه برداشت کرده اند که یکی از آنها توسعه ی دایره ی خطاست. البته با این اجمال گویی نمی توان به تشریح موضوع پرداخت و نیازمند مطالعه و بررسی کتب بسیاری است که پیرامون این عنوان نوشته شده است. ولی آنچه جامعه ی ایرانی ما را خصوصا در قالب ادبیات و تفسیر آیات و احادیث می آزارد، تلقی عصمت عملی از انسان ها و پذیرش خطاناپذیری آنهاست. یعنی در عین حالی که ما معتقد هستیم انسان ها ذاتا خطاکار هستند با وجود این خطای عملی آنها را نمی پذیریم. چنان که در باره ی رحمت الهی هم به اشتباه افتاده ایم در تفکر دینی، خداوند رحمت وسیع دارد اما در حوزه ی عمل رحمتش را به گروهی خاص حواله می کنیم این ایده نیز نیازمند واگشایی است بگذارم و بگذرم. مناظره بالاترین جایگاه بروز اخلاق اسلامی و اجتماعی افراد است. در مناظره بین دو یا چند نفر قاعدتا اقتضا می کند که به طرح دیدگاه ها و نقد ایده های طرف مقابل پرداخته و از هر گونه فرافکنی در بحث و خلط انگیخته و انگیزه اجتناب شود. نه فقط طبق ماده ی هفت قانون انتخابات در مناظره های تبلیغاتی, ...ادامه مطلب

ترین ها در مناظره ها* جعفر مرادی شهدادی یکی از نویسندگان خوش ذوق هرمزگانی کتابی دارد به نام «ترین های استان هرمزگان» در این کتاب به اولین و آخرین و بهترین و زیباترین انواع مواردی که خاص استان هرمزگان است اشاره می کند. البته ایشان بود که روز ملی خلیج فارس را مطرح کرد اما طرحش مصادره شد. در هر صورت کاربرد واژه ی «ترین» برای یک استان و ظرفیت های آن قابل پذیرش است ولی برای یک دولت و کارکردهایش آن هم در سطح جهانی نه فقط قابل قبول نیست بلکه امکان پذیر هم نیست. خصوصا کشوری از جنس جهان سوم که در دریای عقب ماندگی نسبت به جهان اول و دوم دست و پا می زند. البته حرکت به سوی پیش و برداشتن موانع و رفع مشکلات به صورت تدریجی و بهتر کردن اوضاع اجتماعی و اقتصادی در قالب آمار و ارقام کشوری قابل قبول و پذیرفتنی است ولی برای اثبات مدعا، در قیاس با دیگر کشورها و جهان هستی، نیازمند ارائه ی گزارش از سوی نهاد های بین المللی است. پسوند «ترین» در ادبیات فارسی به اولین و برترین درجه از یک امر دلالت و گاه رابطه و نسبت بین دو چیز را مشخص می کند. یعنی وقتی یک فرد ادعا می کند که مثلا من بهترین کارگردان هستم به معنای این است که در میان افراد موجود و مطرح در کشور، در میان جمعی از هنرمندان شرکت کننده در یک همایش یا جشنواره او دارای مقام نخست شده است. هر چند تعیین مقام نخست هم در میان حتی افراد شرکت کننده در مسابقه با اما و اگرهای فراوان روبه روست. از این رو اگر نسبت به کاربرد این پسوند در مسابقات و کنگره ها دقت نشود برگزارکنندگان مسابقه حسب معیارهای موجود در تعیین و انتخاب برترین فرد با اعتراضاتی مواجه می شوند. از نظر معناشناسی و معرفت شناسی ما در جهان نسبیت ها زندگی می کنیم و ادعای برترین و بهترین برای , ...ادامه مطلب