نوشتن برای خویشتن

نوشتن برای خویشتن

خیلی ها برای این که مطلبی را بنویسند، دچار دگردیسی و مشکل می شوند و نمی دانند از کجا شروع و به کجا ختم کنند و با چه انگیزه ای دست به نگارش بزنند. یا این که چگونه نوشته ی خود را پرورش دهند. توجه به مقدمات و مراحل زیر به شما کمک می کند تا بر نوشتن خود مسلط و در ویرایش و تداوم آن کوشا باشید.

اولا نوشتن مانند خواندن نیازمند تکنیک های خاص خود است و انگیزه ی قوی می طلبد تا فرد متقاعد شود به آن بپردازد. پاره ای افراد برای دریافت یک آرامش درونی اقدام به نگارش می کنند. عده ای هم از این که به دیگران نشان دهند که اهل نوشتن هستند، دست به قلم می شوند و بعضی هم برای ماندگاری و یادگاری خاطره ای قلم را بر روی کاغذ می چرخانند. برخی هم ...

ثانیا فضای مجازی در جهان امروز، آدمیان را تحریک به نوشتن می کند. ساخت وبلاگ و پیج اینستاگرام و کانال تلگرامی و تشکیل گروه های واتساپی فرصت خوبی برای اظهار نظر و کامنت هایی است که گاه منجر به نوشتن مطالب بلند می شود. در حقیقت می توان گفت همین فضای مجازی سبب علاقه مندی افراد به نگارش شده است. چرا که در این فضا نوشته ها به اقصا نقاط جهان منتشر می شود و به اندک زمانی به دوستداران دانش می رسد. حال تصور کنید نویسندگانی که در گذشته ی تاریخ دست به نگارش می زدند با چه انگیزه ی بلند و همت ستودنی مطلبی را قلمی و به استنساخ آن می پرداختند. تا شاید به دست آیندگان برسد و آنها هم از آن بهره ای ببرند. البته اگر نوشته ی آنها زیر خروارها خاک تاریخ مدفون نشود و دیگرانی باشند که از آن محافظت نمایند و در گسترشش بکوشند. اما در جهان جدید، تکنولوژی و صنعت چاپ، این امور را به سهل الوصول در اختیار دیگران قرار می دهد. از سوی دیگر، جهان جدید با وجود ابزار فراوان به زایش دانش کمک کرده است و تولیدات فرهنگی و علمی را به چندین برابر افزایش داده و نگرانی های پیشین را به صفر رسانده است.

ثالثا جدا از انگیزه ها و فضاها برای تولید دانش، گویا نگارش یکی از غرایز آدمی برای تخلیه ی روانی است. یعنی هر کسی با اندک تجربه ی اندوخته می خواهد آن را با دیگران در میان بگذارد و یا اندوه دلی را بر روی کاغذی جاری نماید. هر چند آغاز این کار در صحبت کردن بروز می کند ولی چون همه ی افراد مخاطب حضوری ما نیستند، به ناچار برای مخاطب غایب باید پادکست و یا نوشته ای ارائه داد تا آنها هم بتوانند از آن بهره گیرند. در هر صورت تمام خواندنی ها و صحبت ها وقتی مکتوب می شود ثبت و ماندگار می ماند. هنوز که هنوز است بهترین ابزار برای یادگاری، نگارش است چه بر روی دیوار و ظرف سفالینه و چه در کاغذ و کتاب.

رابعا افرادی که در صدد تداوم نگارش هستند، نیازمند دقت و فراستی بیشتری هستند نوشته های معمولی و یا کوتاه نویسی ها امری ذوقی و ارتجالی است اما ثبت و ماندگاری یک نوشته محتاج ممارست و تمرین مکرر است و حوصله ی زیادتری را می طلبد و در یک کلام دقت و تجربه ی متفاوتی را اقتضا می کند.

حال با توجه به این چهار مقدمه توضیح می دهم که چگونه یک نوشته پخته می شود و برای ماندن و استفاده ی دیگران آماده می گردد. تردید نکنید که هر نویسنده ای در آغاز کار، با نوشته های کوتاه و گذرا شروع می کند. او در تنهایی مطلبی را نگارش کرده و سپس به توضیح و توزیع آن پرداخته است. همه ی دست به قلم ها، کارشان با جمله ای و پاراگرافی شروع شده است و آرام آرام قلمشان با کاغذها آشنا شده است و پس از سال ها تمرین و تلاش، نوشته های شان را با دیگران به اشتراک گذاشته اند. بنابراین شما هم که علاقه مند نگارش هستید باید این مسیر را طی کنید و از همین شیوه بهره بگیرید. یعنی در آغاز مطالبی کوتاه قلمی کنید و آنها را در دفتر یا فضای مجازی ذخیره نمائید. مطمئن باشید که تجربه های اولیه ی نوشتن، ناقص و نارساست اما در طول زمان پس از ممارست ها و ویراست های بسیار پخته می شود.

این را هم بدانید که حس نوشتن در همه ی آنات شکل نمی گیرد. وقتی حال نوشتن پیدا کردید دست به قلم شوید. چرا که نوشتن های ناگهانی، ناپخته و ناسفته اند. برای این که پاراگراف های اولیه کامل شود شما نیازمند مراجعه ی مکرر به آنها هستید. از این رو برای ورز دادن محصولات نگارشی خود لازم است هر چند روز یکبار به سراغ آنها بروید و آنها را دوباره بخوانید و در پاره ای از جملات و عبارات آنها تجدید نظر کنید. اصلاح و ویراستن مدامِ مطالب سبب شفافیت و دلپذیری آنها می شود. از سویی، مراجعه ی مداوم لذت نوشتن را چندین برابر می کند. یادتان باشد که هیچ وقت دغدغه ی مخاطب و خواندن متن توسط دیگران نداشته باشید. شما در نهایت هر دریافت و کنشی که به نوشته تان دارید همان حس به مخاطب هم منتقل می شود گویا یک احساس مشترک نویسنده و خواننده را به هم متصل می کند. از این رو توصیه می شود برای دیگری ننویسید و ذهن تان را معطوف به نظر دیگری نکنید. نوشتن برای خویشتن هنر است. چرا که نوشته ها در نهایت، مخاطب خود را پیدا می کند. از طرفی شما پس از نگارش، همان دیگری هستید. انسانی با همان روحیات و دغدغه ها و فارغ از حسادت و همآوردی و کینه ها. البته نوشتن یک متن غیر از نامه نگاری است.

نکته ی دیگر این که شما پس از بارها مراجعه به نوشته های خود متوجه می شوید یک وجه اشتراکی در آنها قابل دستیابی است یا ایده ی خاصی در آنها موج می زند. یافتن این نقطه اشتراک و زنجیره ی پاراگراف ها به شما کمک می کند تا دریابید که تکیه و تأکید شما بر روی یک مطلب بیشتر است و جملات دیگر بیانی از همان مطلب اصلی است. درک این موضوع یاری رسان شماست که به تنوع در موضوعات دست زنید. چرا که لازمه ی نوشتن خوب و مفید تحول و تکثر در آن است. احساس خوشایندی که پس از این در شما شکل می گیرد، می تواند آغازگر حرکتی نوین در نگارش باشد و همین امر سبک و شیوه ی خاصِ نوشتنِ شما را رقم می زند. تلاش کنید از کپی برداری و تقلید از دیگران پرهیز نمایید و سبک خاص خود را اختراع کنید. البته دریافت آن نیازمند تمرین بسیار در حوزه ی نگارش است. پس از گذراندن این مراحل آرام آرام شما وارد حوزه ی نگارش می شوید و می توانید به خلق کارهای خارق العاده دست بزنید و نویسنده ای مقتدر گردید.

+ نوشته شده در شنبه چهاردهم بهمن ۱۴۰۲ ساعت 11:57 توسط عباس فضلی  |