اعزام به خارج

اعزام به خارج

هاشمی رفسنجانی در خاطرات خود از اعزام چند نفر از روحانیون مسئول به خارج از کشور جهت مداوا یاد می کند.

همین اعزام ها، برای عده ای مستمسک شده است که پارتی بازی در حکومت را برجسته کنند. اما من با مطالعه ی دو کتاب خاطره نویسی دریافتم که این امر در زمان پیشین هم معمول بوده است. عبدالرحیم جعفری در کتاب «در جستجوی صبح» از اعزام به خارج خود جهت معاینه ی چشم خبر می دهد که توسط وزیر فرهنگ وقت دکتر پرویز ناتل خانلری صورت گرفته است. محمد قاضی هم در کتاب «خاطرات یک مترجم» وقتی به سرطان حنجره دچار می شود، دست به دامن لیلا امیرارجمند مسئول کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان شده و او با هماهنگی فرح پهلوی بلیط رفت و برگشت به ماربورگ آلمان برایش تهیه می کند و با هماهنگی سفارت ایران تمام مخارج درمان پرداخته می شود.

نتیجه این که حاکمان، معمولا اطرافیان وابسته به حکومت را جهت مداوا به خارج اعزام می کنند. چه مسئولان جمهوری اسلامی و چه وابستگان به سلطنت شاهنشاهی. اما وجه اشتراک اعزام به خارج، اعتراف به این نکته هم هست که به رغم تحولات پزشکی و امکانات درمان در ایران، هنوز مسئولان به پزشکان اروپایی دلبسته و وابسته هستند.

البته باید یادی بکنیم از مرحوم دکتر محمدمصدق که وقتی بیمار شد در بیمارستان نجمیه ی تهران بستری شد و از اعزام به اروپا اجتناب ورزید. این را فرزندش دکترغلامحسین مصدق که مسئول بیمارستان بود در یک مصاحبه اذعان کرده است.

می ماند یک مطلب دیگر این که روحانیون به مردم می گویند برای شفا به امام و امام زاده ها پناه ببرید ولی خودشان برای مداوا به پزشکان اروپایی متوسل می شوند. بله این ایراد بر جامعه ی روحانیت وارد است. اما باید گفت: طبقات بالادست جامعه هم از اعزام به خارج دریغ ندارند و این طبقات فرودست جامعه هستند که وقتی توان مخارج مداوای بیمار خود ندارند، دست به دامن امام زاده ها می شوند.

+ نوشته شده در جمعه هفدهم شهریور ۱۴۰۲ ساعت 11:3 توسط عباس فضلی  |