تابوشکنی زنانه

تابوشکنی زنانه

      سالها پیش به اتفاق یکی از همکاران بندری در بازار مرکزی قدم می زدیم. از او خواستم قیمت یک کالا را از خانم دستفروش بپرسد. او بلافاصله گفت: خاله اینا چندن؟ با شنیدن این عبارت، حس عاطفی و آشنایی عمیقی در ذهن و ضمیرم نقش بست. چنان رابطه را صمیمانه یافتم که هنوز وقتی می خواهم به روابط عاطفی بندری ها اشاره کنم؛ واژه ی خاله در ذهنم مجسم می شود. 

      حدودا یک ماه پیش هم که مهمان زینت دریایی، زن اسطوره ای سلخی، بودیم. پسر نوجوانی را دیدم که سراسیمه وارد هال شد و پرسید؟ خاله زینت کجاست؟ بعداز آن، این واژه توسط چند نفر دیگر هم که سراغ او را می گرفتند؛ تکرار شد. به زودی دریافتم که در روستای سلخ، کودک و کلان زینت را خاله صدا می زنند.

         جمعه ی گذشته در روستای هرنگ از توابع بستک بودیم. یک مجتمع تفریحی را دیدم که برروی تابلوی آن ترکیب "باغ خاله" حک شده بود. خانمی با لباسی ساده از راه رسید. اهالی او را خاله می گفتند. وقتی با فرزندش پیرامون ساخت و راه اندازی مجتمع صحبت می کردم گفت: اینجا کار خاله است. بعد وقتی تعجب مرا دریافت گفت: در اینجا همه به مادرم خاله می گویند ما هم به حسب عادت، خاله می گوییم.

      خانم مریم آبسالان از پانزده سالگی به کشاورزی و دامپروری اشتغال داشته است. او با اندوخته های مالی خود توانسته است؛ مجموعه ی وسیعی به همت همسر و فرزندان خود ساخته و راه اندازی نماید. آبراه ها و آبشارهای مصنوعی در ایجاد فضایی دلپذیر و نشاط آور همراه با غذاهای محلی و دوغ و کشک تازه، مسافران را به وجد می آورد.

     خاله مریم اکنون دوران میانسالی را سپری می کند و همچنان سرحال و قبقراق به کمک همسر و هشت پسر و چهار دختر خود با پخت نان و غداهای محلی از مهمانان پذیرایی می کند. هر چند با این همه هزینه از درآمد چندانی برخوردار نیست و نیاز به تسیهلات دولتی دارد.

     این مجتمع گردشگری و تفریحی با اندوخته های مالی مادری تهیه شده است که تمام همت خویش را مصروف اشتغال زایی فرزندان و وابستگان نموده است. مطمئنا خانواده هایی که رویکرد خود اشتغالی دارند کمتر در معرض آسیب های اخلاقی و اجتماعی گرفتار می شوند و در امور معیشتی موفق تر عمل می کنند.

      تابوشکنی زنانه در فضای روستایی و سنتی به مثابه ی گذر از فرهنگ غالب مردسالار -آن هم در جامعه ی اهل سنت- همتی است که توسط زنانی چون مریم و زینت شکل گرفته است. وجه اشتراک این دو زن شریف این است که از تحصیلات آکادمیک برخوردار نیستند و بسیار ساده پوش و بی ادعا هستند. و تمام تلاش خود را در جهت تقویت باور به استقلال و خودشکوفایی و اشتغال زایی به کار گرفته اند. باوری که می تواند الگویی عینی برای زنان جامعه ی ما باشد.