تب فلسفی

فلسفه ی نیایشبه مناسبت شهادت علی(ع)   امشب شب عزیز و عظیمی است. عزیز به خاطر این که یکی از شب های قدرمحسوب می شود. اما عظیم چون ما در این شب شاهد مصیبتی بزرگ هستیم. مولایمان علی بر اثر ضربت ابن ملجم در صبگاه روز نوزدهم ماه مبارک رمضان در بستر بیماری افتاده و فرزندان و خویشان را به حضور پذیرفته است تا آخرین صحبت ها و وصایا را با آنان در میان بگذارد. شما با این لحظه های جانسوز آشنایید و بارها از زبان واعظان و مداحان شنیده اید. این که بر آن امام همام چه گذشت و چه سفارش هایی کرد و چگونه آن آنات را گذراند. بنابراین در این مورد سخن نخواهم گفت. دوست دارم در مورد نیایش او با پروردگار در جلوت و خلوت سخنی را طرح کنم. و همچنین در مورد فلسفه و ضرورت نیایش مطلبی را بیان نمایم.    آخرین دعای علی(ع) فزت و رب الکعبه بود که پس از ضربت بر زبانش جاری شد. این دعا حکایت تمام خواسته ها و درخواست هایش بود. این جمله ی کوتاه بیانی پرمعنا از رابطه ی عبد و مولاست. هم رستگاری خود را رقم زده که خواست دیرینه اش از خداوند است و هم خدا را به عنوان رب الکعبه معرفی کرده است. البته از این گونه مناجات ها در طول حیاتش فراوان دارد. اصلا گفتارش همه از جنس دعاست. او همواره خود را شیفته ی معبودی می داند که هستی وامدار اوست. و از اوست و به سوی او برمی گردد.(انا لله و انا الیه راجعون) در عین حال که در مقابل دشمن، شهامت و شجاعت دارد اما در مقابل عظمت الهی خود را عاجز و ناتوان به حساب می آورد. البته امام علی را می توان از نگاه فلسفی، اجتماعی، سیاسی و اخلاقی مورد ارزیابی قرار داد ولی من ترجیح می دهم وجه عبادی و دعایی او را برجسته کنم. البته از یک جهت می توان گفت: تمام گفتار و رفتار حضرت در راستای, ...ادامه مطلب