تب فلسفی

 نوشتن یعنی خلاقیت         "شاید نوشتن هم نوعی راه رسیدن به خداست. می بینم همه جا می خواهند مهندسی نوشتن را یاد بدهند. من جزء آدم هایی نیستم که بخواهم مهندسی یاد بگیرم. نوشتن یک جور خلاقیت است. مثل شعر گفتن. خودش می آید شما را مجبور می کند به نوشتن. شما نمی توانید به خودتان فشار بیاورید و بنویسید. اگر هم بتوانید بنویسید به نظرم چیزی می شود که برای دیگران قابل توجه نمی شود. من هیچ وقت خودم را مجبور به نوشتن نکردم که بروم و یک ساعت هایی از روز بنشینم و بنویسم ولی شده که دارم رانندگی می کنم و یک تصویر، یک آدم، یک چراغ قرمز چیزی شده و برداشتم آن را نوشتم بعد همان احساس لذتی که به خودم می دهد؛ می بینم که به دیگران هم می دهد؛ به کسی که می خواند."         فراز فوق سخنان نازی صفوی نویسنده ی کتاب "دالان بهشت" در گفت و گو با یوسف علیخانی به نقل از کتاب معجون عشق ص 118 است. هر چند بیان، ساده و شفاهی است ولی بازتاب یک حقیقت معناشناختی در تجربه ی نوشتن است. برخلاف کتب علمی و مقالات پژوهشی که برای تدریس و ارتقا نوشته می شود؛ رمان و خاطره با عشق و احساس شکل می گیرد. در امور نخست اهداف و اغراض از پیش تأمین و تعیین شده اند اما در نوشتن عاشقانه، شور و شیدایی حضوری فعال دارد. و برای مقصد و مقصودی خاص نوشته نمی شود.        در همان کتاب در گفت و گو با فهیمه رحیمی آمده است " این فهیمه رحیمی نیست که می , ...ادامه مطلب